Zaha Hadid was een Iraaks-Britse architect, die als eerste vrouw de Nobel Pritzker-prijs voor architectuur won. Haar stijl was intens futuristische architectuur gekenmerkt door gebogen gevels, scherpe hoeken en het gebruik van materialen zoals beton en staal.
Naast de grootste onderscheiding ontving ze ook de gouden medaille van het Royal Institute of British Architects en ontving ze de ridderorde van de Britse koningin. Hadid stond bekend als de ‘Queen of the Curve’. Ze waren niet altijd rond, maar kwamen schijnbaar zonder enige moeite altijd op het allereerste tekenpapier terecht. Ze ontwierp een grote verscheidenheid aan gebouwen, van metrostations in Saoedi-Arabië tot het zwemstadion voor de Olympische Spelen in Londen. Een van haar creaties is een appartementencomplex van 11 verdiepingen in New York, voornamelijk gemaakt van staal en glas.
Zaha Hadid werd geboren in Bagdad, Irak tijdens een periode van welvaart toen de regering ervoor koos om te investeren in de modernisering van de architectuur van de stad. Hadid’s vader Muhammad al-Hajj Husayn Hadid, was een rijke industrieel en politicus. Haar moeder Wajiha al-Sabunji was een kunstenaar. Vanwege de invloed van haar goed presterende familie zei Hadid: “Er was nooit een twijfel dat ik een professional zou worden. Op 11-jarige leeftijd besloot Zaha Hadid echter dat haar toekomst in de architectuur lag. Haar ouders steunden haar ambities en moedigden haar aan om een deel van het interieur in hun huis te ontwerpen.
De buitengewone prestaties van Hadid waren des te opmerkelijker aangezien ze in een sector werkte die grotendeels door mannen werd gedomineerd. Haar eerste gerealiseerde bouwwerk is het Vitra Fire Station in het Duitse Weil am Rhein (1994). Vanaf 2001 heeft haar studio een twintigtal bouwwerken gerealiseerd in Europa, Amerika en Azië, waaronder een fabriek voor BMW in Leipzig (2005) en het Guangzhou Opera House in China (2010). Zo heeft ze nog vele andere indrukwekkende bouwwerken op haar naam staan.
